سید‌محی‌الدین حسینی‌ارسنجانی
شعر و ادب فارسی را باید همواره و در هر زمانی پاس بداریم زیرا که شعر و متون ادبی حاوی مضامین اخلاقی و پند و اندرزها و بیان کننده افکار و منش انسانی و بازگو کننده هویت و فرهنگ دینی و ملی ما ایرانیان و فارسی زبانان در طی قرون و اعصار متمادی است.
انتخاب» شهریار» شاعر بزرگ معاصر با نامگذاری روز شعر و ادب پارسی به جهت احیأگری او در حوزه غزل و سرودن اشعاری چند وجهی و پیروی از شاعران نامی همچون حافظ و سعدی و مولوی،سنایی و جامی و فردوسی و دیگر شعرای متقدم است.
نقش شعر در ساختن جامعه و تاثیر گذاری متون ادبی بر روح و روان مردم و زندگی و عملکرد ایرانیان به اثبات رسیده است. خوانش شعر و سرودن اشعار در مفاهیم و مضامین گوناگون و اوزان مختلف به همراه نگارش و خوانش متون ادبی به عنوان نشانه هایی از فرهنگ و تمدن چند هزار ساله در ایران ثبت است.
سرنوشت هزار و اندی سال شعر و شاعران پارسی را شاعر بزرگوار ملی و میهنی معاصر زنده‌یاد «نصرالله مردانی کازرونی» در منظومه ماندگار«ستیغ سخن» به نحوی استادانه به نظم سروده است، به نحوی که نام نامی هزار نفر شاعر فارسی زبان در هزار و چند صد سال حیات شعر سرایی ایرانیان در بیت به بیت این منظومه زیبا آمده است.
در زمینه متون ادبی نیز ما شاهد آثار ماندگار و فاخر و بی نظیر از نویسندگان و ادیبان مشهور در دوره های گذشته و معاصرین بوده و هستیم که از دیدگاه اینجانب مقام حضرت شیخ اجلّ سعدی شیرازی در نثر و نگارش متنهای عالی زبان پارسی از جمله کتاب «گلستان» او که از همه متون ادبی متقدمین و متاخرین برتر و سرآمدتر است را میتوان مثال زد.
سعدی در شعر سرایی نیز بی نظیر همه دورانهاست و کمتر رقیب شعری را میتوان برای او یافت.وظیفه حاکمیت‌ها در هردوره تاریخی و با هر گرایش فکری ومنش کشورداریست تا شعر و زبان پارسی ترویج شود و شاعران و نویسندگان فارسی زبان تقدیر و تجلیل شوند و بساط نقد و اندیشه ورزی در حوزه زبان و ادب پارسی همواره پهن و گسترده باشد.
از این رو باید مقام شاعران و ادیبان، مصححان،شارحان و استادان شعر و ادب پارسی همواره گرامی داشته شود تا هویت ایران و ایرانی و فارسی زبانان و مظاهر فرهنگ و تمدن قوم بزرگ آریایی ساکن در این سرزمین اهورایی حفظ و این همه گنجینه های ملی و معنوی ما یعنی دیوانهای شعری و متنهای ناب و ماندگار زبان فارسی نسل به نسل منتقل و سینه به سینه بازگو شود تا غبار فراموشی و نسيان بر سر و روی آنها ننشیند.
قطعا هر ملت و دولت،یا هر اجتماع انسانی در جغرافیای ایرانی برای بقاء و پایداری خویش باید گذشته روشن و پرافتخار خود را احیا کرده و فرهنگ و تمدن دیرینه خویش را به دست فراموشی نسپرد تا در پرتو پرداختن به آنچه بوده و هست راه ترقی و تعالی را با بهره گیری از سخنان و مواعظ بزرگان شعر و ادب خود که ریشه و اندیشه در دین و انسانیت داشته اند طی‌کند.
شهریار تبریزی اگه چه نویسنده مطرحی نبود اما شاعری حقیقتا ارزشمند بود که غزل فارسی را بعد از چندین دهه یا چند قرن که ازنسل شاعران بزرگ پارسی گو میگذشت به استادی احیا کرد و اشعاری ناب سرود آنگونه که توجه همگان را به خود برانگیخت.
روز پاسداشت شعر و ادب پارسی روز تولد و درگذشت هر شاعر مهم و مشهور یا روز نکو داشت هر نویسنده بزرگ و نامی ایرانی که باشد فرقی نمی‌کند، مهم پرداختن به ارزش و اعتبار و تاثیر گذاری اشعار و متون ادبی بر زندگی و زمانه ما ایرانیان در دوره‌های مختلف تاریخی از گذشته تا کنون و حتی بعد از آن است.
امید آنکه فضایی فراهم شود تا روز به روز جایگاه شعر و ادب پارسی علاوه بر ایران در دیگر کشورهای دنیا که فارسی زبانان حضور دارند رفیع تر و درخشنده تر شود.
شاعر و منتقد ادبی