چرا آلبر کامو عاشق فوتبال بود؟
آرمان امروز - آلبر کامو که از کودکی عاشق فوتبال شده بود، شباهت‌هایی را بین این ورزش، ماهیت انسان، اخلاق و هویت شخصی می‌دید و باور داشت سادگی در فوتبال با پیچیدگی‌های تحمیل‌شده از سوی مقاماتی مثل دولت و کلیسا در تضاد است.
کامو نه‌فقط در داستان‌هایش، بلکه در بازی تیمی هم تنها بود. البته او این‌گونه «توجه و احترام» هم‌کلاسی‌های درشت‌هیکلش را که معمولاً به او «نیم وجبی» می‌گفتند، جلب می‌کرد. شاید هم خیال می‌کرد فوتبال، کاموی نوجوان را خوشبخت می‌کند. او در ۷ نوامبر ۱۹۱۳ در الجزایر فرانسه متولد شد. کامو اگرچه به‌خاطر فعالیت ادبی‌اش مشهور است، اما گفته است «همه آنچه را که مطمئناً در مورد اخلاق و تعهدات می‌دانم، مدیون فوتبال هستم.»
آلبر کامو در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و از سال ۱۹۲۸ تا ۱۹۳۰ به‌عنوان دروازه‌بان برای تیم نوجوانان آنجا بازی کرد. البته او در سال ۱۹۲۸ فوتبال را در باشگاه ورزشی مون پانسیه آغاز کرد.
او اگرچه از فوتبال لذت می‌برد، بعدها به یکی از دوستانش گفت بود که بدون تردید، تئاتر را به فوتبال ترجیح می‌دهد. اما ابتلا به سل در ۱۷سالگی، دوران ورزشی او نیز با پایان این دورۀ تحصیلی‌اش به اتمام رسید.
کامو در جایی از زمان حضورش در دروازه گفته: «یاد گرفتم که توپ هرگز آن‌طور که انتظارش را دارید نمی‌آید. این به من در زندگی کمک زیادی کرد.»
ادواردو گالئانو، نویسنده اروگوئه‌ای گفته کامو نمی‌خواسته کفش‌هایش خراب شود، برای همین دروازه‌بان شد تا زیاد ندود. هربرت لوتمن، نویسندۀ بیوگرافی آلبر کامو هم نوشته که او در بچگی آنقدر نحیف و کوچک بوده که هم‌تیمی‌هایش برای محافظت، او را درون دروازه می‌گذاشتند.