سنگ‌اندازی تندروها برای کشور
سید حسین سجادی
همــواره ايـران از واکنش‌ها و اظهارات افراد تندرو صدمه ديده است. چه در مسائل داخلي و چه در مسائل سياست خارجی، مشاهده مي‌کنيم که واکنش‌هاي برخي از نمايندگان مجلس، برخي از اعضاي کابينه دولت و حاميان‌ها حتي در چهارچوب منافع ملي گنجانده نمي‌شود. برخي از اين تندروها در طي سال‌هاي گذشته توانستند خود را در بدنه نظام جا دهند و پس از آن با همکاري ديگر هم‌جناحي‌ها در شرايطي که کشور با چالش‌هاي بسياري روبه‌رو است اهداف سياسي و جناحي خود را در پيش گرفته‌اند که نه‌تنها نمي‌تواند در وضعيت کنوني گره‌گشا باشد بلکه خودشان به گره‌هاي کور تبديل شده‌اند. برخي از اين چهره‌ها که بعد از شروع اعتراضات بر اختلاف شهروندان و حاکميت افزوده‌اند همچنان به اظهارت خود ادامه مي‌دهند. در حالی که ديگر همه مردم به همه جناح‌هااين نتيجه رسيده‌اند که رويکرد‌هاي افراط‌گرايانه در رابطه با بهبود وضعيت جواب نمي‌دهد و در ادامه بايد به يک تعامل در سياست ايران دست پيدا کنيم تا بتوان با رويکردي متعادل با جهان در رابطه باشيم و کشور را در ريل توسعه پيش ببريم.
بعد از اتمام فعاليت «دولت سازندگي» دو جريان «اصلاح‌طلب» و «اصولگرا» در جريانات سياسي ايران قرار گرفته‌اند که در بين اين نيروها همواره افراد تندرويي حضور دارند که با واکنش‌هاي خود مسائل داخلي و خارجي را تحت شعاع قرار مي‌دهند. نه تنها در جبهه اصولگراها چهره‌هاي تندرو را مشاهده مي‌کنيم بلکه در ميان طيف اصلاح‌طلب هم برخي هستند که براي رسانه‌ها و شهروندان به عنوان چهره تندرو شناخته مي‌شوند. بسياري از شخصيت‌هاي سياسي ايران همواره مخالفت خود با اين جريان‌ها را مطرح کرده‌اند ولي باز هم مي‌بينيم که با تغيير دولت‌ها و مجلس‌ها چنين افرادي در مسئوليت‌هاي مختلف سياسي و اجرايي حضور دارند. اين نوع افراد که حالا در مجلس يازدهم و دولت سيزدهم هم حضور دارند با اعلام موضوع‌گيري‌هايي که انجام مي‌دهند، نه‌تنها گره‌گشا نيستند بلکه خودشان به چالش جديدي در عرصه سياست داخلي و خارجي تبديل مي‌شود. در طول تاريخ جمهوري اسلامي ايران اين گرهها همواره چالش‌زا بوده است. همه طيف‌هاي سياسي و به‌خصوص شهروندان اکنون پذيرفته‌اند که رويکرد افراط‌گرايانه جواب نمي‌دهد و براي قراردادن کشور در ريل توسعه نياز به يک تعامل و همکاري همه جناح‌ها و چهره‌هاي متعادل داريم که حداقل در اين دولت چنين چيزي را مشاهده نمي‌کنيم چون فردي که عنوان نماينده جبهه اصلاح‌طلبان معرفي شده است که نمي‌تواند عملکرد مناسبي داشته باشد.
آنچه در اعتراضات سال جاري مشاهده کرديم اين است که با ديگر اعتراضات دهه‌ها و سال‌هاي گذشته متفاوت بود. اين تفاوت را بايد در عملکرد مسئولاني دانست که در دولت، مجلس و ديگر نهادهاي تصميمگير حضور دارند و نمي‌توانند گره‌اي از مشکلات شهروندان را باز کنند. مردم مطالباتي دارند که بايد به آنها جواب داده شود. متاسفانه بارها ديده‌ايم که مطالبات بدون نتيجه رها مي‌شود و در سال‌هاي آينده اعتراضاتي با شدت بيشتري روبه‌رو مي‌شويم. در وضعيتي هستيم که مي‌بينيم رفتار برخي از ديپلمات‌ها نه‌تنها منافع ملي را تامين نمي‌کند بلکه باعث چالش‌آفريني در سياست‌خارجه مي‌شود. سياست خارجه بايد در مسيري قرار بگيرد که شهروندان و به‌خصوص آنهايي که اکنون معترض هستند نتيجه آن را احساس کنند. تحريم‌هايي که سال‌ها کمر اقتصاد ايران را شکسته است با کمي تعامال و همکاري مي‌توانست حداقل شدت کمتري داشته باشد. ما بايد به اين موضوع اشاره‌اي داشته باشيم و بر روي آن تاکيد کنيم که براي پيش‌برد اهداف سياسي و جناح‌هاي سياسي نبايد منافع ملي را درگير کرد. اگر مصالح کشور مي‌گويد براي بهبود وضعيت مردم بايد با غرب تعامل کنيم بايد به سمتي برويم که بتوانيم همکاري لازم را داشته باشيم چون در راس همه چيزي رشد و توسعه کشور بايد مورد توجه قراربگيرد. در ابتداي پيروزي انقلاب امام خميني(ره) سياست‌خارجه ايران را بر مبناي تعامل با همه جهان مشخص کرد که در اين سياست‌ها همواره تاکيد بر بهبود روابط با همه کشورهاي جهان (به استسنای اسرائیل) بود. ما در اسلام مي‌بينيم که بر ارتباط با همه اديان هم تاکيد شده است و ما هم بايد در همين راستا با هر کشوري که مي‌تواند توان ايران را در عرصه‌هاي مختلف را ارتقا دهد ارتباط داشته باشيم. در اين شرايط دولت، براي حفظ آرامش نياز به دوري گرفتن از چنين طيف‌هايي دارد و بعد از حاشيه‌هاي به وجود آمده بايد از تندروهايي که به‌نوعي حامي دولت محسوب مي‌شوند اعلام برائت بجويد. بسياري از کارشناسان بر اين باورند که اگر حضور نيروهاي تندرو در جامعه افزايش پيدا کند با توجه به بافت فکري‌شان، راه حل را در اعمال خشونت براي کنترل جامعه مي‌بينند. اين دخالت‌ها در يک چرخش معيوب به ريزش بيشتر بدنه اجتماعي منجر مي‌شود که اتفاقا براي دولت هزينه‌هايي به همراه دارد. اما اتفاق بدتر آن جايي است که گروه‌هاي تندروي، براي تقابل با جريان‌هاي رقيب، به يارکشي مي‌پردازد و در اين يارکشي، امکان نفوذ افراد و جريان‌هاي خشونت‌طلب به‌طور چشم‌گيري افزايش مي‌يابد. درسوي ديگر ماجرا با گسترش بحران‌هاي سياسي و اجتماعي، تندروها همواره دست به خشونت گسترده مي‌زنند که در نهایت اینگونه جرکت‌ها همیشه به ضرر منافع ملی و کشور تمام خواهد شد.