میراثداران مناسب میراث میهن باشیم
- شناسه خبر: 46078
- تاریخ و زمان ارسال: 30 اردیبهشت 1403 ساعت 23:55
- نویسنده: روزنامه آرمان امروز
آرمان امروز: هفته میراثفرهنگی با شعار«میراثفرهنگی، مشارکت مردمی و مسئولیت اجتماعی» از ۲۹ اردیبهشت با برنامههای متنوعی در حال برگزاری است. اما یکی از کلمات پرتکرار در نامگذاری های این چند روز که مورد تایید و تاکید مسئولان وزارتخانه میراث فرهنگی هم هست، مسئولیت های اجتماعی، حمایت و مشارکت های مردمی در حفظ و صیانت از آثار گذشتگان و میراث داری متعهد برای سپردن این آثار به دست آیندگان است. اما اتفاقات سال های اخیر، به ویژه صحنه های دلخراش اصابت نارنجک های دستی به آثار و ابنیه تاریخی ارزشمند، این واقعیت را نشان می دهد که مردم خیلی اهمیت موضوع را درک نکرده اند، یا نسل جوان باید بیشتر در این زمینه و اهمیت این آثار آموزش ببیند.
دکتر حکمتالله ملاصالحی، باستانشناس و استاد دانشگاه تهران در این رابطه و نقش آموزش در رابطه با صیانت از آثار تاریخی در یادداشتی که در اختیار «آرمان امروز» قرار داد، نوشته است: «وقتی نمیدانی در کجای تاریخ ایستادهای، چه نسبتی با عصر و عالمی که در آن زندگی میکنی داری، بر کدام عقبه تاریخی و پیشینه فرهنگی و سابقه مدنی و معنوی و میراثی تکیه زدهای و نمیدانی ایرانیبودن برایت محمل چه معنایی است؛ امانتدار و میراثداری سرزمینی که دستکم در ۱۰ هزاره اخیر یکی از مهمترین کانونهای تاریخ، فرهنگ، تمدن، جامعه و جهان بشری بوده است تا چه میزان مسئولیتی سنگین و خطیر و سهمگین است، نتیجهاش چنین است که میبینیم. مواریث فرهنگی و تاریخی و محوطهها و آثار باستانی که به طرز بیسابقه در معرض خطر ناآگاهی و ناشناخته ماندن از سوی مردم هستند و پی به پی از کف میروند و نابود میشوند، هیچ جایگزین و جبرانی برایشان مترتب نیست. جوامع بشری، موجودیتها و هویتهای یگانه و یکتا هستند، تکرارپذیر نیستند هرکدامشان هویت و شخصیت و تجربههای زیسته و حافظه تاریخی خود را دارند، همانگونه که فرد فرد انسانها؛ مواریث فرهنگی نیز چنیناند. بدون مواریث فرهنگی هیچ شکلی از آگاهی را نمیتوان بنیاد نهاد، هیچ چیز را ما نمیتوانیم از عدم و در خلأ خلق کنیم، این کار خداوند است و بس و بیرون از حیطه محدودیتها و امکانات بشری ما. مواریث فرهنگی اعم از ملموس و ناملموس گذشته، بناها و بافتهای تاریخی، آثار و محوطههای باستانی تنها به متعلق شناخت ما مربوط و محدود و بسنده نمیشوند. اینکه در یک جامعه و جهان تکهتکهشده از انواع هویتهای شخصی و اجتماعی و فکری و فرهنگی و تاریخی و قومی که شتابان در حال رنگباختن هستند، دست در گریبان هستیم محل تردید نیست. اینکه موزههای عالم مدرن فراخوانده شدهاند زیر سقف و پشت ویترینشان شانه به شانه مآثر تاریخی و مواریث فرهنگیِ دیگر، هویتهای تکهتکهشده را کنار هم بچینند و بگذارند، بیش از این و پیش از آنکه فروریخته شوند آنها را پاس و نگه دارند به این دلیل است که آن میراث و آن آثار همچنان در انسجام مدنی و هویتهای ازکفرفته ما نقش تعیینکننده میتوانند داشته باشند. یک بار دیگر جان ما را به آن هویتها زنده نگاه بدارند.»