اپیدمی انتخابات
- شناسه خبر: 36469
- تاریخ و زمان ارسال: 7 اسفند 1402 ساعت 23:52
- نویسنده: روزنامه آرمان امروز
صلاح الدین خدیو
آرمان امروز : سال میلادی جاری به نوعی سال انتخابات جهانی است. در بیش از پنجاه کشور جهان با چهار میلیارد نفر جمعیت، انتخابات برگزار می شود.اپیدمی انتخابات آمریکا، روسیه، هند، پاکستان، ایران، مکزیک و اتحادیه اروپا را در بر می گیرد.احتمالا مهم ترین آنها، انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در ماه نوامبر است که به ماراتن بایدن و ترامپ بدل می شود.مضحک ترین انتخابات هم در روسیه برگزار خواهد شد که طی آن که پوتین با پوتین رقابت می کند! در ماههای ابتدایی سال در سه کشور تایوان، آذربایجان و پاکستان انتخابات برگزار شد.
انتخابات تایوان به عنوان یک کشور کاملا دمکراتیک، به نمایشی خیره کننده از دمکراسی تبدیل شد.در نقطه مقابل آن، آذربایجان به اقتدارگرایی مطلق العنانش لباس انتخابات پوشاند.انتخابات پاکستان اما به عنوان یک رژیم ترکیبی، دارای رگه هایی از اصالت و سلامت بود و نامزدهای وابسته به نخست وزیر دربند، اکثریت آرا را بدست آوردند. نتایج غیرمترقب های که در پاکستان بدست آمد، اسلام آباد را نامزدی شایسته برای دریافت عنوان اقتدارگرایی انتخاباتی – فی المثل در قیاس با تایپه به مثابه یک دمکراسی انتخاباتی می نماید.در حالیکه صرف برگزاری رای گیری نمی تواند چیزی از ماهیت اقتدارگرایی غیر انتخاباتی باکو و مسکو عوض نماید! ایران هم که طبق رده بندی دمکراسی سال ۲۰۲۳ اکونومیست با ایستادن در رتبهی ۱۵۰ وضعیت نامناسبی دارد، در روزهای آینده شاهد دو انتخابات مجلس و خبرگان خواهد بود.انفجار انتخابات در سال ۲۰۲۴ به معنای انفتاح و شکوفایی دمکراسی نیست که از قضا در دو دهه اخیر منظما در حال پس رفت بوده است.
ستاره اقتدارگرایی که سرنمون اصلی آن حزب کمونیست چین و معجزه اقتصادی آن در تلفیق دولت مستبد و بازار آزاد است در حال درخشش است و جذابیت آن برای کشورهای غیردمکراتیک وسوسه انگیز!در بسیاری از کشورها، انتخابات در غیاب ساز و کارهایی که آن را به مناظرهای آزاد و سازنده میان دیدگاه های رقیب تبدیل می کند، صرفا یک نمایش رای گیری است.با این اوصاف شکسته شدن رکورد انتخابات در سال ۲۰۲۴ بیشتر نوعی همه گیری رای گیری است. درست مانند همه گیری کرونا و ایبولا و آنفلوانزا که نشان از ضعف ساختارهای بهداشتی و خدمات درمانی عمومی با کیفیت دارد، اپیدمی انتخابات در بستر اقتدارگرایی روزافزون نیز قسمی بیماری سیاسی است.
سوگمندانه لیبرال دمکراسی های غربی هم در حال تجربه قسمی رکود دمکراتیک و دست و پنجه نرم کردن با عوارض پیری سیستم های سیاسی خود هستند.در این کشورها بعضا گرایش عمومی رای دهندگان در سایه رکود اقتصادی ناشی از کرونا و تبعات ناخوشایند جهانی شدن در فضای ملی و مساله مهاجرت، عموما به سود راست افراطی ناسیونالیست است.
صد البته بحران سیستم های اقتدارگرا در این زمینه بسی حادتر است. اگر در کشورهای دمکراتیک با مساله بحران آگاهی و انتخاب نادرست از سوی رای دهندگان مواجه هستیم، در نظام های غیر دمکراتیک با دشواره دستکاری در اراده عمومی و سلب آزادی و اختیار از رای دهندگان، باید دست و پنجه نرم کرد.هم قافیه بودن دو اصطلاح همه گیری و رای گیری، محمل مناسبی است تا از رهگذر دو واژه هم آوای دیگر، تضاد اقتدارگرایی و دمکراسی را برملا کرد.الگوی آرمانی این نوع انتخابات عمدتا در ترکیه به عنوان یک رژیم ترکیبی دیده می شود. جایی که حزب حاکم هر بار قبل از انتخابات با ماجراجویی های خارجی و آرایش های جنگی به تحریک افکار عمومی می پردازد تا کم کاری های خود در حوزههای سیاسی و اقتصادی را پنهان نماید.این قسمی راهزنی سیاسی است که در بسیاری از کشورهای جهان نظیر اسرائیل و روسیه رایج است.