ترانزیت کودکان کار
- شناسه خبر: 2518
- تاریخ و زمان ارسال: 16 خرداد 1402 ساعت 23:50
- نویسنده: روزنامه آرمان امروز
مصطفی اقلیما / رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی
براساس آمار رسمی ۶۰ درصد کودکان کار متعلق به اتباع بیگانه هستند. یکی از عوارض وجود اتباع بیگانه غیرقانونی در کشور مساله کودکانکار است. بیشترین سهم اتباع بیگانه را اتباع افغانستانی تشکیل میدهند. این افراد از اوایل انقلاب به کشور آمدند و ماندگار شدند، برخی از آنها در این کشور اقامت گرفتند و برخی دیگر نیز اقامت قانونی دریافت نکردند. این افراد مسائلاجتماعی مانند کودکانکار را پدید آوردهاند. بیشترین حضور اتباع افغانستانی در استان تهران است. در حالحاضر در استان تهران ۳۵ هزار نفر دانشآموز بدون شناسنامه داریم. این دانشآموزان بیهویت و نامشروع نیستند، اما والدین آنها مجوز اقامتقانونی را در ایران ندارند. هنگامی که زمان تحصیل کودکان در این خانوادهها فرا میرسد مسئولان به دلیل حس انساندوستی به فرمانداری تهران اجازه تحصیل این دانشآموزان را میدهد. تمام این دانشآموزان خانواده دارند و باید از نظر مادی شوند و والدین کارگری میکنند. برخی از کودکان این خانوادهها سرچهارراه ها ایستاده و کسب درآمد میکنند. برای ریشهکنی معضل کودکانکار وزارت کشور باید بر قوانین موجود کشور به درستی عمل کند. براساس مصوبات مجلس و قوانین موجود در ساماندهی این افراد هیچ خلا قانونی وجود ندارد. قانون با افرادی که از این مهاجران غیرقانونی استفاده غیرقانونی و در مواردی مانند کودکانکار از این کودکان به عنوان برده بهرهکشی کنند برخورد قانونی و جدی میکند و مجلس نیز برای آنها مجازات تعیین کرده است. در صورت اجرای قوانین بسیاری از معضلات کودکانکار و اتباعبیگانه غیرمجاز در ایران حل خواهد شد. حلقه مفقوده برای حل مسائل اتباع بیگانه غیرمجاز در ایران اجرای کامل قوانین موجود در کشور است. اگر مسئولان قوانین را در وزارت کشور، نیرویانتظامی، قوهقضائیه کاملا اجرا کنند در نهایت شاهد ساماندهی این کودکان خواهیم بود و سرنوشت این کودکان مشخص خواهد شد. در این صورت این کودکان به همراه خانوادههای خود به صورت قانونی در ایران میمانند یا به کشور خود بازمیگردند و در هر صورت باید اصولی جمعآوری شوند و برای آن تمهیداتی اندیشیده شود. برخی از وظایف قانونی وزارتکشور، نیرویانتظامی … به درستی انجام نمیشود و به این دلیل شاهد افزایش آسیبهایاجتماعی هستیم. درصد کمی از این خانوادهها به ایران ترانزیت میشوند و اغلب این کودکان دارای خانواده هستند. برخی دیگر از این کودکان نیز در گروههایمافیایی کودکانکار مشغول به فعالیتاند و در اجاره یک فرد هستند. پدیده کودکانکار را در کلانشهری مانند تبریز با دومیلیون جمعیتشهری مشاهده نمیکنیم. اگر تمام دستگاهها در تهران نیز وظایف خود را بدرستی انجام دهند هیچ یک از مسائل ایجاد نمیشوند.