درخشید، زیر ابر رفت، خاموش شد! / فرجام فری «ماه»
- شناسه خبر: 5172
- تاریخ و زمان ارسال: 10 تیر 1402 ساعت 23:51
- نویسنده: روزنامه آرمان امروز
آرمان امروز – رها معیری: «فریماه فرجامی، ساعتی پیش در ۷۱ سالگی درگذشت» با شنیدن این خبر اولین تصویری که در ذهن نیمی بیشتر از جمعیت ایران نقش بست، تصویر همسر زیبای کاردار سفارت لهستان در فیلم سینمایی «گفت هر سه نفرشان» بود.
هرچند که فرجامی در سال ۹۸ و در فیلم «لامینور» به کارگردانی داریوش مهرجویی به صحنه سینما بازگشت، اما دیگر نسل جدید او را نمی شناخت و نسل قدیم نیز چهره این هنرمند سرنشان را در پرده آخر، مادر، اجاره نشینها، تیغ و ابریشم، سرب به یاد نمی آورد.
مصداق این گفته ها، برنامه هفت (در بهمن سال ۸۹) است که حضور این بازیگر زن در این برنامه باعث جنجال شد.
او در در آن برنامه، با ذکر توضیحاتی درباره آنهایی که طی این سال ها با آنها هم بازی بوده است، پرداخت و کمی هم درباره سیمرغی که گرفته بود صحبت کرد. او در عین حال گفت که همچنان دوست دارد بازی کند و در یک کار خوب بدرخشد. فرجامی به خاطر مشکلات جسمی سالها است که از سینما دور است و دیدن چهره او تاثر مخاطب را به همراه داشت.
مقایسه چهره دیروز و آن روزهای فرجامی آنچنان بود که امین تارخ (که در استودیو حضور داشت) هم به پخش این گفت وگو به شدت انتقاد کرد و یک روز بعد رخشانبنیاعتماد در یک نامه، واکنش نشان داده و به خاطر پخش گزارشی از این بازیگر در وضعیتی نامناسب، به صداوسیما اعتراض کردند. اعتراض ها به دلیل نمایش فرجامی در وضعیتی بد، غیرعادی و به سخره گرفتن او در گزارش تلویزیونی برنامه هفت بود. اما این ذات بی رحم هنر در عین لطافت و زیبایی است که انسان هنرمند را سال ها قبل از فرا رسیدن زمان مرگش به شکل دردناک و تدریجی می کشد.
آنهایی که توانستند بسازنند، ماندن و آنهایی که کار کردن به هر قیمتی را بلد نبودن فراموش شدن تا لحظه انتشار خبر مرگ و در حقیقت سوختن.
فریماه فرجامی و سوسن تسلیمی هم از این دست هنرمندان بودند، که در اوج هنر از این حرفه کنار گذاشته شدن و راحت به محاق رفتند.
با وجود تمام نقاط درخشان کارنامه فریماه فرجامی، او هرگز به اندازه لیاقت و هنرش در سینما، سهم نبرد و شوربختانه بخش زیادی از دوران مفید و طلایی زندگی حرفهایاش را به دوری از سینما گذراند.
او در سال ۹۳ و در گفت وگویی که آنا، انجام داده بود، در مورد سالهای دوری از سینما گفته بود: «انگار سینما که میرود، روابط آدمها نیز با هم قطع میشود.
سینما این بدی را دارد که وقتی تو دیگر کار نمیکنی فراموش میشوی و روابطت با کسانی که در زمان فعالیتت با آنها بسیار نزدیک بودی هم قطع میشود.»
بازیگری که میتوانست تبدیل به یکی از مطرحترین زنان سینمای ایران شود، به دلایلی مختلف، خیلی زود به پرده آخر بازیاش رسید.
اما همان نقشآفرینیهایش در دهه ۶۰، برای ثبت خاطراتی در حافظه تاریخی سینمای ایران کافی است: « شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد فریبنده زاد و فریبا بمیرد»